သည္တေလာတြင္ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္မရွိ။ အိပ္လိုက္ စားလိုက္ လည္လိုက္ႏွင့္ပင္ ဇိမ္က်ေနေလသည္။ ၾကာလာေတာ့ အဖြားျဖစ္သူ မိက်င္လိႈင္မွာ အျမင္ကတ္လာၿပီ ျဖစ္သည္ကို ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ မတိုင္ပင္ဘဲႏွင့္ပင္ အတတ္သိေနသည္။ မျဖစ္ … သည္အတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာ ထမင္းပင္ ခ်က္မေကၽြးပဲ ေနလိမ့္မည္။ သို႕ႏွင့္ …
အဖိုးျဖစ္သူမွာ သူ႔အလုပ္ကိစၥရွိသည္ဟုဆိုၿပီး ေလွာ္တက္တစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ ေလွဆိပ္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သြားရမွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္ လူဆိုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေပ်ာ့ (ေလးကြပစ္ရာတြင္ အထူးဂုဏ္ထူးယူထားသူ)၊ ခါးတို (ခါတိုၿပီး ပုကြကြျဖစ္ေနလို႔)၊ ပူးေနာင္းဂ်ိန္ (သူ႔အိမ္၌ သူစိတ္ဆိုးရာတြင္ နတ္ကနား ကသကဲ့သို႔ ေမ်ာက္လို ခုန္တတ္၍)၊ သဲေမာင္ (ညီျဖစ္သူ) တို႔ ၿခံဝင္းထဲ ေရာက္လာၾကသည္။
ေမာင္ေပ်ာ့မွ “ေဟး … ငေအာင္ … နတ္ကပြဲ မသြားဘူးလားဟ … ဟိုမွာ စေနေလာက္ၿပီ”
ေၾသာ္ … ဟုတ္ပါ့ … တစ္ႏွစ္မွ မသြားျဖစ္ခဲ့သည့္ နတ္ကပြဲစသည္မွာ ဒီေန႔ပဲကိုး။
“ေၾသာ္ … ေအးေအး … ငါေမ့ေနလို႔ကြ … သြားမယ္ အခုပဲသြားမယ္”
စကားေျပာမဆံုးေသးခင္ပင္ ရြာထိပ္မွ နတ္ဆိုင္းသံမ်ား စတင္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ႏွင့္ လြယ္အိတ္ကို ေျပးလြယ္၍ ုကုန္းေၾကာင္းျဖင့္ အေသာ့ႏွင္ၾကေတာ့သည္။
(၂)
နတ္ကရာ ၿခံဝင္းသည္ကား က်ယ္ဝန္းလွေသာ္လည္း သက္တမ္း ၂၀၀ ေက်ာ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ေညာင္ပင္ႀကီး ေလးပင္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္က်ဥ္းသည္ဟု ထင္ရသည္။ ရာသီဥတု ပူေသာ္လည္း ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား၏ အရိပ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ေအးစိမ့္သည္။ ယခု ထိုေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား ရွိမရွိ မသိေတာ့ … နတ္မႏိုင္သားမ်ား၏ လက္ခ်က္ကို နတ္မႏိုင္သားတို႔သာ သိသည္မဟုတ္ပါေလာ။
ပရိတ္သတ္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္မ်ားအပါဝင္ လူေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ နတ္ဆိုင္းဝိုင္းတီးေနၾကသည့္ ဦးေပတိုးတို႔၏ လက္သံကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္။ အရက္မူးမူးႏွင့္ တီးေနသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေျဗာသံ ဗံုသံ ဒိုးပတ္သံတိုသည့္ကား အခ်င္းခ်င္း စကားကပ္ေျပာလွ်င္ပင္ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္။
က်ေနာ္တို႔ တစ္အုပ္စုလံုး မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနေသာ ေရႊဖ်င္းႀကီး ေရႊဖ်င္းေလး နတ္ကြန္းေအာက္၌ ကုန္းကြ၍ဝင္သြားကာ ထိုင္၍ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ ေတာ္ၾကာ ေနရာမ်ားရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ ရြာမွ နတ္ကေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အဖြားမရွမ္း၊ ေဒၚၿပံဳးခ်ဳိ၊ ေဒၚသန္းစိန္၊ ဦးေတာႀကီးႏွင့္ အျခားႏွစ္ေယာက္မွာ လႈပ္စိ လႈပ္စိ ျဖစ္ေနၿပီကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ထိုအျခားႏွစ္ေယာက္မွာ ၿမိဳ႕မွလာသည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း ေယာက္်ားျဖစ္ပါလွ်က္ မိန္းမထမီေတြ ဝတ္ၿပီး ဘာေတြလူးထားမွန္းမသိ။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသည့္ ၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ အသားျဖဴ ႐ုပ္ေခ်ာေသာ္လည္း ယခုႏွစ္ေယာက္ကား သူတို႔႐ုပ္ကိုၾကည့္၍ ထမင္းစားမဝင္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူတို႕၏မ်က္ခြက္ကို ဒူးရင္းသီးႏွင့္ ပစ္ေပါက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ … အဓိကကား နတ္ကသည္ကို ၾကည့္ဖို႔ပင္။
နတ္ကေတာ္မ်ားကား ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒေသတြင္ ေနသည္မသိေသာ နတ္မ်ားကို ဦးတိုက္ေနၾကေလၿပီ။
(၃)
ပထမပိုင္းတြင္ အမ်ဳိးအမည္ မွတ္ဖို႔ပင္ ခက္ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ နတ္မ်ားႏွင့္ နတ္ကေတာ္မ်ား နတ္ဝင္လိုက္ နတ္ထြက္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ အရက္ပိုမူးေလ လက္သံပိုေျပာင္သည့္ ဦးေပတိုး၏ ပတ္မတီးသံလည္း နားကြဲမတတ္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကား စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပူးေနာင္းဂ်ိန္ ကား သူစိတ္ဝင္စားသည့္ လိုင္းမို႔လား မေျပာတတ္။ ႏွပ္ေခ်းမ်ား တြဲေလာင္းက်ေနသည္ကိုပင္ သတိထားမိပံုမရ။
တစ္ခါတရံ ပရိတ္သတ္မ်ားထံသို႔ နတ္ကေတာ္မ်ားထဲသို႔ ပူးဝင္ေနသည့္ နတ္မ်ားကား အုန္းသီး ထန္းညက္မ်ား၊ မုန္႔မ်ားႏွင့္ အသီးအႏွံမ်ဳိးစံုတို႔အား စြန္႔ႀကဲေပးသနား တတ္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ကား သူတို႔စားမေကာင္း၍သာ စြန္႔ႀကဲေပးသည္ဟု ထင္ေလသည္။ ၾကည့္ေလ့ … က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုေရွ႕သို႔ က်ေရာက္လာေသာ စြန္႔ႀကဲခဲ့သည့္မုန္႕မ်ားမွာ တစ္ခုမွ အရသာမရွိ။ မုန္႔လက္ေကာက္တဲ့ … စားရသည္မွာ ဖြယ္တယ္တယ္ႏွင့္။ အေရွ႕တြင္ က်လာသည္ မုန္႔မ်ားအား လုစားရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ တစ္ခါတရံတြင္လည္း စား၍ေကာင္းသည့္ မုန္႔မ်ားလည္း က်ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း (ဒါမွမဟုတ္) က်ေနာ္တို႔အရြယ္ အျခားရြာမွ လမ္းသရဲမ်ားႏွင့္ နပမ္းသတ္ၾကၿပီသာမွတ္။
(၄)
ညေန သံုးနာရီေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနေလၿပီ … အေသးအဖြဲနတ္မ်ား ကုန္သြားၿပီျဖစ္၍ နာမည္ႀကီးနတ္မ်ား ထြက္ကၾကေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နတ္ကေတာ္ အခ်ဳိ႕လည္း မူးေနေလၿပီ။ နတ္ေသာက္သည္က နည္းနည္း။ သူတို႔ေသာက္သည္က မ်ားသည္ကိုး … မူးေပမေပါ့။
ေဟာ … ေရာက္ခ်လာပါၿပီ။ ဦးမင္းေက်ာ္တဲ့ … က်ေနာ့္အဖိုးက အလြန္အရက္ႀကိဳက္သည့္ နတ္ဟု ေျပာျပဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္တိုက္တာလဲ ဝါသနာ ေခသူမဟုတ္တဲ့။ အင္း … ဒါလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ နတ္ကေတာ့ မျမင္ရလို႔ မသိဘူး။ နတ္ကေတာ္ ဦးေတာႀကီးကား အရက္ ထန္းရည္ အလြန္ႀကိဳက္သလို ၾကက္ ခဏခဏတိုက္ၿပီး ရန္ျဖစ္သျဖင့္ သူႀကီးထိပ္တံုးႏွင့္ ခဏခဏ ညားခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္း။
ဦးမင္းေက်ာ္ဆိုေသာ နတ္ကား စတိုင္လ္ႀကီးႏွင့္ ခါးေထာက္၍ ပဲကမ်ားေနေသးသည္။ လက္တစ္ဖက္ထဲတြင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရြာက ခ်က္အရက္မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အေရာင္မွာ နီညိဳေရာင္ျဖစ္ၿပီး ပုလင္းမွာ က်ေနာ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပါ။ အဖိုးကို စစ္သားတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္ဆင္သည္။
အရက္ေသာက္လိုက္ ၾကက္ေၾကာ္ဝါးလိုက္ အေရွ႕ရြာမွ ကရင္အဖြားအို လိပ္ေပးသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မယူ … ေခါင္းခါ၍ ျငင္းသည္။ စီးကရက္မွ ရမယ္တဲ့။ ေတာက္ ! … အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့နတ္။ ေတာရြာ ဇနပုပ္ကိုမွလာၿပီး စီးကရက္ေတာင္းရတယ္လို႔။ မတတ္ႏိုင္ … နတ္ကေတာ္မ်ား ႀကံဖန္ရွာ၍ ဆက္သရသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ အမ်က္ေတာ္ ေျပေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေသာ္ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ႏွင့္ ေရခ်ိန္ကိုက္သြားသည္လား မေျပာတတ္။ ျပန္ႂကြခ်င္ၿပီဟုဆိုကာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ နတ္ကေတာ္ ဦးေတာႀကီးကား အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်န္ခဲ့သည္။
တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေသာ္ မႏွဲေလးဆိုေသာ နတ္ကား ဘယ္အခ်ိန္က ဝင္လာသည္မသိ … တုန္တုန္ တုန္တုန္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္ အဖြားမရွမ္းႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းကပ္၍ စကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ အဖြားမရွမ္းအား ဘာေတြခၽြဲေနသည္မသိ။ ထိုနတ္သည္ကား အလြန္ခၽြဲတတ္ၿပီး စကားေျပာလွ်င္ ညဳတုတုႏိုင္လွသည္ဟု နတ္ကေတာ္ အဖြားမရွမ္း ေျပာျပဖူးသည္။
ခဏၾကာေသာ္ ဆဲသံဆိုသံၾကား၍ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒၚသန္းစိန္ နတ္ဝင္၍ ၾကမ္းေနေလၿပီ။ အဆဲၾကမ္းသည့္နတ္မွာ ဘာနတ္လဲမသိ။ တစ္ဖြဲ႕လံုး စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။ အိုး … အေမဂ်မ္းဆိုတဲ့ နတ္ျဖစ္ရမည္။
“မိဂ်မ္းတဲ့ေဟ့ … တစ္ဂ်မ္းထဲရွိသည္ … ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလို႔လဲ … မေအ ! + @ _ # ) $ ( % * ^ & ” ဟု အဖြားမိက်င္လိႈင္ပင္ မတတ္သည့္ အဆဲနည္းပညာမ်ားကို ပါးစပ္ေသနတ္မွ တရစပ္ ပစ္လႊတ္ေလေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားႏွင့္ လူႀကီးမ်ားကာ ေၾကာက္သြားၿပီး ေနာက္သို႔ရွဲသြားၾကသည္။
အလြန္အဆဲၾကမ္းသည့္အျပင္ အေနအထိုင္ပါ ၾကမ္းလွရာ နတ္ကေတာ္ ေဒၚသန္းစိန္၏ ထမီကိုခါး ႀကိဳးစည္းထားေပးရေလသည္။ ဆဲဆိုခုန္ေပါက္၍ ၾကမ္းခ်င္ရာ ၾကမ္းေနေလသည္။ ဘုရား ဘုရား … အလြန္ၾကမ္းတမ္းသည့္ နတ္ပါတကား။ နတ္ဘဝပင္ ဤမွ်္ ၾကမ္းေနလွ်င္ လူ႔ဘဝေနစဥ္တြင္ မည္မွ် ၾကမ္းခဲ့သည္မသိ။ အဆဲၾကမ္းလြန္း၍ အမ်ားတကာမွ ႐ိုက္သတ္လိုက္သည္ဆိုေတာ့ အေထာက္ အထားကား ဤမွ်ေလာက္ၾကည့္႐ံုျဖင့္ လံုေလာက္သည္။
ၾကည့္ေနစဥ္ ခါးကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ လက္လာကုတ္သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ရာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမ်ား က်ေနာ့္အား အျပင္ေခၚထုတ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
နတ္ကပြဲ ခဏခဏလာဖူး၍ အေတြ႔အႀကံဳရွိေသာ ညီသဲေမာင္မွ “အစ္ကို … အေမဂ်မ္းထြက္ေတာ့မယ္ … သူထြက္သြားၿပီးရင္ နတ္ပြဲၿပီးၿပီ … အဲဒါ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို သြားမယ္ေလ … ခဏေလးၾကာရင္ ၾကမ္းၾကေတာ့မွာ လက္မေႏွးေစနဲ႔”
“စိတ္ခ်ပါကြာ … ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့”
အေပ်ာ့ဟူ၍ ေမာင္ေပ်ာ့က က်ေနာ့္အား ဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။
အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားရွိရာနားသို႔ လူႀကီးေရာ ကေလးမ်ားပါ တစ္ျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္လာေနသည္ကို အထာနပ္ေသာ နတ္ထိန္းႀကီးမ်ားက ႀကိမ္ တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာေစာင့္ၿပီး မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ နတ္မႏိုင္ ကြက္သစ္သားမ်ားမွာ နတ္ထိန္းမေျပာႏွင့္ မည္သည့္နတ္ပင္လာလာ ေၾကာက္မည့္ပံုမေပၚ။
အဆဲၾကမ္းသည့္ အေမဂ်မ္းလဲ ထြက္ခြာေလၿပီ။ ပရိတ္သတ္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာသည္။ နတ္ကေတာ္မ်ားလည္း ဒူးတုပ္တန္းစီ၍ နတ္မ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ေလွ်ာက္တင္႐ံုပင္ ရွိေသးသည္။ မည္သူမ စ၍ ညာသံေပးလိုက္သည္ မသိ။
“ခ်ေတာ့မယ္ေဟ့ …”
နဂိုကမွာ လက္ယားေနၿပီျဖစ္ေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ “ေဟး” ဟူ၍ ညာသံေပးလွ်က္ ေရာမေခတ္ စစ္သည္မ်ားအလား နတ္အုန္းပြဲမ်ားရွိရာသို႔ အေျပးဝင္၍ လုၾကေလေတာ့သည္။ နတ္ကေတာ္မ်ား အေပၚမွ ခုန္ေက်ာ္သူက ခုန္ေက်ာ္၊ နတ္ထိန္းမ်ား ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ၾကမ္းေနသည္ကို တ႐ုတ္သိုင္းကြက္မ်ား တတ္ထားသည့္အလား ေရွာင္သူက ေရွာင္ထြက္သြားၿပီး မေရွာင္ႏိုင္သည့္ သူမ်ားကေတာ့ ေၾကာေကာ့သြားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး အင္အားမမွ်ရွာေသာ ႀကိမ္လံုးကိုင္နတ္ထိန္းမ်ားကား ပရိတ္သတ္ ေျခဖဝါးေအာက္သို႔ ေရာက္သြားရရွာေလသည္။ နတ္ကေတာ္မ်ားအဖို႔ ေတြးပင္မေတြးဝ့ံ။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ေတာ့ လူႀကီးေရာ ကေလးမ်ားပါ ဒဏ္ရာအသီးသီးႏွင့္။ အခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာျပင္းသူမ်ားကေတာ့ ေဆးဆရာ ဦးပိန္၏ အိမ္တြင္ တန္းစီေနၾကရသည္။ ဝင္လုတုန္းက ဘယ္ေလာက္ရသည္မသိ။ ဒဏ္ရာကေတာ့ အေတာ္ရၾကသည္။ သို႔ေသာ္ … လူတိုင္း အၿပံဳးကိုယ္စီျဖင့္သာ။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔တြင္ေတာ့ အေကာင္ေရာ အသက္ပါ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ပူးေနာင္းဂ်ိန္ကေတာ့ ညာဖက္လက္ တစ္ခုလံုး ေရာင္ကိုင္းသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူလဲ အၿပံဳးမပ်က္ပင္။ ဒီႏွစ္မႏိုင္ရင္ လာမည့္ႏွစ္ ႏိုင္ရမည္ဟုပင္ ႀကိမ္းဝါးေနေသး။
(ကဲ … ဒီေလာက္ဆို ဘာေၾကာင့္ နတ္မႏိုင္ ကြက္သစ္လို႔ ေခၚရသလဲဆိုတာ သိေလာက္ၿပီထင္တယ္၊ ဒါေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က အမွန္တကယ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါ၊ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီနတ္ကနား ပြဲေတာ္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီျဖစ္တယ္၊ သက္တမ္းႏွစ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ သည့္ ေညာင္ပင္ႀကီးသာ ထီးထီးႀကီး က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါၿပီ)
အဥၨလီ